Aktif kişiliğe sahip insanların daha uzun ömürlü olmalarının, genetik açıdan ilişkili olduğu belirlendi. Bu insanlarda aktif bir kişiliğe neden olan bir genin aynı zamanda uzun yaşam süresine de neden olduğu anlaşıldı. Bu gen aslında bir dopamin reseptör geni ve DRD4 7R gen çifti olarak adlandırılıyor. Bu gene sahip insanların 90 yıldan fazla yaşadığı fareler üzerinde yapılan testlerle doğrulandı.
Kaliforniya Üniversitesi Irvine’ den biyoloji profesörü Robert Moyzis, ve Psikiyatrist Dr. Nora Wolkow’ un başkanlığında yapılan 90+ adı verilen araştırmada Neuroscience dergisinde yayınlandı.
Tespit edilen değişken gen, dopamin sisteminin bir parçası olarak işlev görüyor. İşlevi ise; beyindeki sinir ağının ödülle öğrenme ve dikkat bölümlerinin yönetimi. DRD4 7R gen çifti ise dopamin sinyallerini körelterek , kişinin çevreye karşı reaksiyonunu arttırıyor.
Bu gen aynı zamanda insanın daha sosyal, entelektüel ve sportif olmasını sağlayabiliyor. Ayrıca bu gen hiperaktivite, dikkat bozukluğu , bağımlılık ve riskli davranışlar gibi bozukluklarla ilişkilendiriliyor.
Bu genin doğrudan uzun yaşam sağlamadığını fakat etkilerinin uzun bir yaşama neden olabileceği belirtiliyor. Yani daha sosyal ve aktif olursanız daha uzun yaşayabiliyorsunuz.
90+ araştırmasına katılan 310 katılımcı da yüksek fiziksel aktivite gözlendi. Fareler üzerinde yapılan testlerde bu geni taşımayan farelerin yaşam sürelerinin % 7 ila 9.7 azaldığı tespit edildi.
Ayrıca bu geni taşıyanların Alzheimer gibi nörodejeneretif hastalıklara yakalanma riskinin daha az olacağı tahmin ediliyor. Belki yaşlı ama hareketli olan insanların neden halen dipdiri ve ayakta olduğu da böylece açıklanmış oluyor.
Kaynak : http://www.sciencedaily.com/releases/2013/01/130103151515.htm
Araştırma Referansı :
- D. L. Grady, P. K. Thanos, M. M. Corrada, J. C. Barnett, V. Ciobanu, D. Shustarovich, A. Napoli, A. G. Moyzis, D. Grandy, M. Rubinstein, G.-J. Wang, C. H. Kawas, C. Chen, Q. Dong, E. Wang, N. D. Volkow, R. K. Moyzis. DRD4 Genotype Predicts Longevity in Mouse and Human.Journal of Neuroscience, 2013; 33 (1): 286 DOI:10.1523/JNEUROSCI.3515-12.2013
