HIV virüsü insan sağlığını iyileştirmek için bir biyo-teknolojik araç olarak kullanılabilir mi? RNA Yapısı ve Reaktivitesi Laboratuvarı’ na (l’ARN) göre cevap evet. Araştırmacılar HIV’ in replikasyon mekanizmasını kullanarak özel mutant bir protein seçmeyi başardı. Tümörlü hücre kültürüne kanser ilacı eklendikten sonra bu protein tedavinin etkisini normal dozaja göre 1/300 arttırdı.
23 Ağustos 2012′ ta PLoS Genetics’ te yayınlanan makaleye göre, kaydedilen veriler uzun dönemde kanser tedavi yöntemlerinin gelişmesini sağlayacak.
HIV virüsü sürekli kendini mutasyona uğrattığından, mutant proteinlerden (değişken) pek çok başarılı çoğaltma yapılabiliyor. Bu nedenle virüs sürekli etrafa uyum sağladından, HIV’ in antiviral tedavisi mümkün değil.
IBMC(Institut de Biologie Moléculaire et Cellulaire) ‘de bulunan araştırmacılar, virüsün etkisini ayarlayarak, multiplikasyon yeteneğini kullanarak, kanser tedavisinde özelleştirmeyi düşündüler.
İlk olarak HIV genomu değişime uğratılarak insan genine tanımlanıyor ve bütün hücrelerde bulunan, deoksisitidin kinaz(dCK), protein antikanser ilaçlarını etkinleştiriyor. HIV multiplikasyonu yardımıyla yaratılan 80 mutant protein içinden test edilip seçildi. Test sonucunda dCK değişkeninin mutasyona uğramamış doğal versiyonundan daha etkili olduğu görüldü. Antikanser ilaçlarının etkinliğini arttırdığından daha az ilaç kullanarak ilaçların yan etkileri azaltılmış olacak.
Tekniğin diğer bir avantajının da hücre kültürlerinde mutant proteinlerin doğrudan test edilebilmesi. Bir sonraki aşamanın klinik öncesi izole edilmiş mutant protein çalışmaları olduğu ve önümüzdeki yıllarda yapılacağı belirtiliyor. Ayrıca, normalde ölümcül olan bu virüsün kullandığı deneysel sistem ilerde pek çok tedavi yönteminde kullanılacağa benziyor.
Kaynak: http://www.sciencedaily.com/releases/2012/08/120828073304.htm
Referans :
- Paola Rossolillo, Flore Winter, Etienne Simon-Loriere, Sarah Gallois-Montbrun, Matteo Negroni. Retrovolution: HIV–Driven Evolution of Cellular Genes and Improvement of Anticancer Drug Activation. PLoS Genetics, 2012; 8 (8): e1002904 DOI:10.1371/journal.pgen.1002904
